تلسکوپ فضایی هابل
تلسکوپ فضایی هابل اولین تلسکوپ فضایی است که روی مداری زمین-مرکز با ارتفاع ۵۴۰ کیلومتری از سطح زمین و در هر ۹۵.۴۷ دقیقه زمین را دور میزند. این تلسکوپ که در طول موجهای مرئی، فرابنفش نزدیک و فروسرخ نزدیک آسمان را رصد میکند، دارای یک آینهی اصلی با قطر دهانهی ۲.۴ متری است. به دلیل اینکه مدار هابل ورای اتمسفر زمین قرار دارد، به آن اجازه میدهد که تصاویری با وضوح بسیار بالا و با کمترین نور زمینه نسبت به تلسکوپهای زمینی ثبت کند که برخی از آنها از نظر دارا بودن بیشترین جزئیات ممکن در نور مرئی رکورد به شمار میآیند. بسیاری از رصدهای هابل کشفی تاریخی را در اخترفیزیک و کیهانشناسی رقم زدهاند. از آنجمله میتوان به تعیین دقیق آهنگ انبساط جهان اشاره کرد.
هابل در ۲۴ آوریل ۱۹۹۰ توسط شاتل دیسکاوری از پایگاه فضایی کندی به فضا پرتاب شد. و یک روز بعد در مدار مستقر شد. پس از قرار گرفتن در مدار، مشخص شد که آینهی اصلی تلسکوپ فضایی خوب تنظیم نشده و تصاویر ارسالی آن وضوح مطلوبی نداشت. بنابر این سازمان فضایی ناسا در ۱۹۹۳ یکی از پیچیدهترین عملیات ترمیم در فضا را برای آن ترتیب داد که طی آن فضانوردان با انجام یکی از متهورانهترین مانورهای بیرون از فضاپیما، آینهی اصلی هابل را تنظیم کردند. عملیات مهم تعمیری دیگری نیز در سال ۲۰۰۹ روی هابل انجام شد که طی آن برخی از قطعات تلسکوپ از جمله دوربین CCD اصلی آن تعویض شد و دوربین مدرن بسیار پیشرفتهای جایگزین آن شد.
تلسکوپ فضایی هابل تا سالهای ۲۰۳۰-۲۰۴۰ در مدار خود دوام خواهد آورد و پس از آن وارد جو زمین شده و از بین میرود. ولی در سال آینده (۲۰۱۸) ناسا قرار است تلسکوپ فضایی جیمز وب را به فضا پرتاب کند که از هابل بزرگتر و پیشرفتهتر است و میتواند چشمانداز ما را نسبت به کیهان بیش از پیش گسترش دهد.