در شتاب‌گرهای ذرات، به وسیله ی میدان‌های مغناطیسی، ذرات باردار مانند پروتونها و پادپروتون‌ها را در امتداد تونل بزرگی شتاب می‌دهند تا به سرعت‌های بسیار بالایی، بسیار نزدیک به سرعت نور برسند. در این حال این ذرات انرژی زیادی به دست می‌آورند. سپس پروتونها و پادپروتون‌ها را به صورت شاخ به شاخ به هم می‌کوبند (ویدیوی زیر را ببینید). از انرژی آزاد شده در این برخوردهای شدید، آبشاری از ذرات خلق می‌شود که در میان آن‌ها می‌توان رد پای تشکیل ذرات جدیدی مانند ذره‌ی هیگز را پیدا کرد.
دریافت
عنوان: دنیای ذرات زیر اتمی
حجم: 15.8 مگابایت
ذرات خلق شده‌ی جدید با توجه به نوع برهم‌کنش و جرم‌شان، معمولاً طول عمر کوتاهی دارند و خیلی زود به ذرات پایدارتر واپاشی می‌کنند. اما دانشمندان با مطالعه‌ی ردی که این ذرات در ماشین‌های عظیم آشکارساز از خود به جا می‌گذارند و با استفاده از ویژگی‌های فیزیکی منحصر به فردی که هر ذره دارد، مانند جرم، بار الکتریکی، اسپین، نوع واپاشی‌ها و ... آن‌ها را شناسایی می‌کنند.
به این ترتیب می‌توان شتاب‌گرهای ذرات را شبیهسازهای کوچکی از لحظه‌های نخستینِ انفجار بزرگ در نظر گرفت که ذرات بنیادین عالم از انرژی خالص در آن‌ها خلق می‌شوند و به دانشمندان این فرصت را می‌دهند تا در ژرف‌ترین ساختارهای هستی کاوش کنند.
